Istnieje wiele zwierząt, które choć pozornie znane, wciąż budzą ogromne zainteresowanie świat naukowego, a także ludzi niezwiązanych profesjonalnie z zoologią. Niewątpliwie należą do nich tajemnicze olbrzymy zamieszkujące do dzisiaj górskie potoki Chin i Japonii. Salamandry olbrzymie, największe spośród współcześnie żyjących płazów, osiągać mogą do 180 cm długości ciała i niemal 30 kg ciężaru ciała.
Mity i historie o nadprzyrodzonych mocach zwykliśmy traktować jak baśnie, które stanowiły nieodłączna część naszego dzieciństwa. Trudno byłoby sobie wyobrazić, iż średniowieczny przesąd przetrwa do dzisiejszych czasów, a co więcej, głęboka wiara weń przyczyni się do niemal całkowitego wytępienia jednego z najbardziej urodziwych gatunków ptaków drapieżnych, jakie występują na kuli ziemskiej.
Pierwszy wiosenny obraz to bazie i pojawiające się kwiaty. W tradycji wiosennych Świąt Wielkiej Nocy pisanki to nieodłączny symbol odradzającego się życia. Rozmaite kultury wytworzyły własne sposoby ozdabiania jaj wielkanocnych; m.in. w Grecji jaja barwione na kolor karmazynowy symbolizują krew Chrystusa, w niektórych regionach Niemiec i Austrii jaja zielono zabarwione symbolizują Wielki Czwartek. W Polsce pisanki to ogromne bogactwo wzorów i barw, a każdy region stara się prześcignąć inne w ozdabianiu jaj wielkanocnych.
Od zarania dziejów świat zwierząt budził głębokie emocje w istotach ludzkich. Strach, groza, obrzydzenie, zaciekawienie, sympatia, podziw a także przyjaźń i miłość objawiane przez człowieka w kontaktach ze zwierzętami są wyrazem naszej – mniej lub bardziej – świadomej ekscytacji „braćmi mniejszymi”.
Niegdyś ogrody zoologiczne traktowano wyłącznie jako miejsca, w których obejrzeć można dzikie bestie z dżungli. Do dziś w najstarszych ogrodach zoologicznych istnieją klatki celowo kiedyś dostosowane do “drażnienia bestii”, co stanowiło dodatkową atrakcję dla gawiedzi. We wrocławskim ZOO oglądać można XIX-wieczne klatki dla niedźwiedzi z umieszczonymi nad nimi krużgankami, z których publiczność kilkumetrowymi tyczkami mogła dźgać drapieżniki.
Żuraw japoński /Grus japonensis/ zwany także mandżurskim, to symbol ginącej przyrody Dalekiego Wschodu. Niezwykły, pięknie ubarwiony ptak, tworzący dwie izolowane populacje – jedna bytująca stale na japońskiej wyspie Hokkaido, druga rozprzestrzeniona w północno-wschodnich Chinach, wschodniej Rosji i Mongolii, wędrująca na zimowiska do wschodnich Chin oraz Korei. Osiąga od 220 do 250 cm rozpiętości skrzydeł, ciężar ciała do 10 kg, wysokość ponad 150 cm.
Zabijanie fok jeszcze nie tak dawno było sowicie wynagradzane. Na Pomorzu na przełomie XIX i XX wieku wręczano sowite nagrody za zabicie każdej foki, a łowca jako dowód okazywał focze szczęki. A potem beztroskie zanieczyszczanie środowiska dopełniło reszty zniszczenia. W wyniku takiego postępowania w latach 1970 i 1980 populacja wszystkich gatunków fok w Morzu Bałtyckim były alarmująco niska. Wspaniały bałtycki ssak ginął wskutek złej opinii, jaka towarzyszyła mu od pokoleń. Rybacy, przekonani o wysokiej szkodliwości fok, traktowali je jak konkurenta polującego na ryby, stanowiące podstawę ich utrzymania.